Schemerland

Tijdens het theedrinken en kletsen met mijn opgewekte Zweedse Thuiszorg-dame (Ik maak schoon bij haar op dinsdagmiddag) is het project ''Schemerland'' tot stand gekomen. Ze vertelde mij elke dinsdag prachtige verhalen over haar jeugd in Zweden en vooral over de lange, lange winters. Ik vroeg haar natuurlijk van alles over de belevenissen in de sneeuw en ze vertelde mij uitgebreid over de heerlijke avondmaaltijden, de gezelligheid met familie en de wandelingen door de krakende sneeuw op kerstavond naar de kerk, die opdoemde in de duisternis met duizenden kaarsen. Altijd al was ik dol op deze heerlijke, romantische verhalen die ik kende uit de boeken van Astrid Lindgren. (''In Schemerland'' en ''Peter en Petra'') Maar ik leerde dat er ook een keerzijde zit aan deze romantiek. De uitgestrekte gebieden van Lapland zijn een groot deel van het jaar gehuld in duisternis. Dit geeft aan de ene kant een prachtige sfeer van kaarsen, heerlijke wollen kleding, dikke sokken, warme dranken en mooie sneeuwlandschappen, maar aan de andere kant ook geen zon. geen daglicht, kou, leegte en een eindeloze stilte. De bevolking van Lapland kruipt na de feestdagen in zijn schulp. Depressie, eenzaamheid en alcoholisme liggen op de loer. Dit contrast is de aanleiding geweest voor mijn werk, zonder daar een groot standpunt in te nemen.